Bosna’yi, Tebriz’i, Istanbul’u, Halep’i duman bürüdü:
Aliya Hakka yürüdü.
O sarisin ve yakisikli, o mütebessim ve vakur,
O sabirli ve kahraman adam,iki melegin kollari arasinda,
Bosna tepelerinin ufkuna dogru agip gitti.
Iyi adamlar iyi atlara binip gider, binip gitti.
Aliya Hakka yürüdü....
Biz Aliya’nin ölümüne degil, kendimize üzüldük.
Bir Bilge Kralimiz vardi, gitti;ona üzüldük.
Şu yer yüzünde öksüzlügümüz koyulasti;
tenhaligimiz artti,ona üzüldük.
Aliya Hakka yürüdü....
Aliya, bir mucize ortaya nasil çikarsa öyle çikti.
Azgin bir vahset,
Avrupa’nin göbeginde kardeslerimizi gök ekinler gibi biçerken,
bir adam...
Telassiz ve acelesiz,
kendinden emin ve tedbirli,
dedi ki,“Bosna teslim olmayacaktir!” “Yok olmayacagiz” dedi,
“özgür kalacagiz”.
Dedigini de yapti Aliya;
acilar içindeki Bosna,
binbir türlü vahsete karsi ayakta kaldi....
Aliya siyah arabalarda fink atmadi,
etrafinda ordu gibi korumalar gezdirmedi.
Politika yapmadi Aliya,
hak yemedi,
insan ezmedi.
Yalin bir davasi vardi Aliya’nin, gerçek bir adam gibi o davayi güttü.
Yola halkla çikti;askerleriyle,
köylüleriyle,
isçileriyle,
hocalariyla,
şairleriyle,
kizlari ve ogullariyla...
Inanmiş insanlariyla yola çikti Aliya ve yolu onlarla bitirdi.
Sirp kuvvetleri dört yanini çevirmisken,
Aliya...
Saraybosna’nin üstüne piril piril vuran mayis günesine bakiyordu.
Hilal’in çocugu Aliya...
Vurustugu soysuzlarin karsisinda...
Hilal ve günes kadar yüksekti....
O yakişAikli ve sarisin adam gitti.
O Avrupali, o müslüman, o zarif, o bilgin ve bilge adam gitti...
Para pul pesinde degildi,
parti-purti pesinde degildi, masa ve koltuk pesinde degildi,
şan ve şöhret pesinde degildi,
iktidar ve güç pesinde degildi.
O parkasina bürünerek cephe dolasan,
o soydaslarinin kani yagmurlarla yikanirken kale gibi direnen,
o kitap yazan,
o torun bakan,
o çoluk çocuk büyüten adam...
Aramizdan ayrilip gitti.
Biz kendi yoksullugumuzla,
kendi issizligimizla kala kaldik.
Aliya savasini kazandi da gitti.
Yapacagini tamamladi gitti.
Bir Osmanli uç beyi gibi, topragini toprak edinip gitti.
Kollarinda iki melek...
Aliya Hakka yürüdü.....
Süleyman Çobanoglu
ne güzel de özetlemiş şair. ne derler yüeğine sağlık.
seninde mekanın cennet olsun Bilge Kral..
"Anladımki; kalbinden uzak düşenin kalbini üfleyip, onu yeniden içimize konduran bir kuş nefesi vardır. Bu sıradan hikayemi benden yüzyıllar sonra gelen biri, benim gibi duyarak anlatsın isterim. Desinki; cevher kararmadıkça, her hayat için tetikte duran bir mucize vardır.
Herkes gibi benim içimde de hiçbir yere kaydedilmemiş bir günlük var.
Evet hatırladım Küçük basit şeyler yetiyor kederlenmeye 
Allahım,
İnsan sadece virgül koyabilen bir varlıktır. İnsan virgülleri doğru yerlere koyamadığında, herşey birbirine karışıyor. Onu layık olduğu yere koyamadığından anlam, bir sevgili gibi kapıyı çarpıp terkediyor. Aşkla iş, hayatla ölüm, şefkatle şehvet, kibirle vakar, korkuyla umut birbirine karışıyor, iyice bulanıklaşıyor her şey...
Artık seni aramaktan vazgeçtim. Bunu bana "şiir" öğütledi. Yazdığım her şiirde, senin, yeryüzünde bir karşılığının bulunmadığını, şu sebepsiz sıkıntılar bize uğradıklarında evsiz kalmasınlar diye bahane edilmiş bir imge olduğunu, geç de olsa kavradım. O sıkıntılar hep gelecek ve biz onları, aslında hiç olmayan sende ağırlayacağız. O sıkıntılar nereden mi gelecek? Doyamadan terk ettiğimiz cennetten ve yarım bırakılmış çocukluğumuzdan. Yani tam dünyaya atıldığımız yerin iki yakasından.
Aliya Hakka yürüdü.
.jpg)
